Płońsk w wieczorowej kreacji
Niedziela, 7 listopada 2010
· Komentarze(1)
Legionowo (Królowej Jadwigi - Krasińskiego - przejście przez tory na Kozłówce - Kolejowa - Kard. Wyszyńskiego - Al. Legionów - Cynkowa - Suwalna) - Łajski - droga 632 (Poddębe - Dębe-zapora - Dębe - Ludwinowo Dębskie - Lorcin - Chechnówka - Chrcynno - Pniewo - Nasielsk - Mazewo Dworskie - Świerkowo - Latonice - Nowe Miasto - Kadłubówka - Bolęcin - Kołoząb - Drożdżyn - Strachowo - Strachówko) - Płońsk.
Z Płońska przez Brody - Bogusławice - Wichorowo - Postróże do Krysku i następnie drogą 571 (Słotwin - Przyborowice Dolne - Przyborowice Górne - Karolinowo - Stara Wrona - Nowa Wrona - Dobra Wola - Borkowo - Mokrzyce Dworskie - Ruszkowo - Pieścirogi - Nasielsk) i drogą 632 (Nasielsk - Pniewo - Chrcynno - Chechnówka - Lorcin - Ludwinowo Dębskie - Dębe - Dębe-zapora - Poddębe - Łajski) do Legionowa (Suwalna - Cynkowa - Al. Legionów - Kard. Wyszyńskiego - Parkowa - Batorego - Jasnogórska - Grottgera - Krasińskiego - Królowej Jadwigi).
Mapa wyprawy
Nocka w pracy była na tyle lekka że wróciwszy do domu zacząłem się zastanawiać: iść spać czy nie iść? Oto jest pytanie... Jednak nie iść. A skoro nie iść - to jechać! Siedem stopni, deszczu brak, wiatru brak. Spakować tobołki - ojej, czemu to takie ciężkie? Łazienkowa waga osobowa wskazuje... 13 kilo. Ale wszystko potrzebne, nie umiem wybrać się na rower z przysłowiowymi "rękami w kieszeniach". 11.47 - wyjazd. Niedzielny bezruch na ulicach Legionowa. W ramach powrotu na rowerowe szlaki mam zamiar dojechać dziś do Płońska. Oczywiście dobrze znaną i ulubioną drogą 632.
Pierwszy krótki postój tradycyjnie przy skrzyżowaniu dróg 632 i 622. Z lotniska Aeroklubu Warszawskiego w Chrcynnie startuje właśnie motolotnia. Nie wiedzieć czemu kojarzy mi się z motocyklem. "Witia! Patrzaj tylko! Motór do góry w powietrze poszedł! Zidział? A?" Tak na ten widok mógłby zawołać na przykład Kazimierz Pawlak z "Samych swoich". Śmiejąc się w duchu z tego dość absurdalnego wywodu ruszam dalej.
Następny postój - połączony z posiłkiem - planuję w dobrze znanym miejscu czyli pod wiatą stojącą przy drodze do szkółki leśnej "Kuchary". Tylko że mi się pop... znaczy pokniutniały odległości - wiata jest dobry kawałek ZA Nowym Miastem nad Soną a nie PRZED nim. Nic nie szkodzi - najwyżej apetyt będzie ostrzejszy. Tylko czy wiata w tak zwanym międzyczasie nie została na przykład zdewastowana?
Skręt na Kuchary rozwiewa niepokój - solidna drewniana budowla z quasi-stołem zrobionym z połowy potężnego bierwiona stoi jak stała od zawsze:
Wokoło zapach wilgotnego lasu i cisza. To zaleta późnojesiennego rowerowania - prawdopodobieństwo spotkania wrzeszczącej hałastry jest znikomo małe. Rozkładam klamoty i szykuję obiad czyli błyskawiczną zupę pomidorową. Do leśnej ciszy dołącza szum spirytusowej maszynki, bulgotanie wrzącej zupy i para znad garnka:
Te wrażenia zupełnie rekompensują trud jazdy z solidnym bądź co bądź bagażem. Gorący posiłek w środku lasu to nie to samo co kanapeczka czy batonik. Potem jeszcze solidny kubek zbożowej kawy i klika wafli w czekoladzie:
No, teraz to mogę jechać choćby na biegun! Nie no, wystarczy do Płońska i z powrotem. Trzeba ruszać dalej, zmierzcha już a do wykonania planu daleko.
W Kołozębiu czuję na twarzy znajomy wilgotny powiew. Za czas jakiś w świetle przedniej lampki widzę przecinki nielicznych kropel. Mżawka! No tak - Marek na rower = będzie padało. Dobrze że Płońsk tuż tuż, nocne niebo coraz bardziej goreje pomarańczową łuną miejskich świateł.
Trud jazdy został wynagrodzony - zgodnie z przypuszczeniem płoński rynek w objęciach wieczoru okazał się równie piękny jak w letni dzień ubiegłego roku:
Wyciągam aparat i zaczynam sesję zdjęciową:
Niestety deszcz rozpędza się i muszę przerwać fotografowanie. 17.35 - trzeba zacząć wracać do domu. Mam zamiar dojechać powiatowymi drogami do Krysku i stamtąd drogą 571 do Nasielska i dalej drogą 632 do Legionowa. A tu pada coraz bardziej. "Krysk - 10" głosi drogowskaz na skrzyżowaniu z krajową "dziesiątką". Jadę. W miejscowościach jako-tako świecą latarnie ale poza terenem zabudowanym kompletna ciemnica. Wzrok psu na budę, zostaje słuch i węch. Opony mlaszczą po mokrej nawierzchni, słyszę wszystkie mijane kałuże. Sosnowy aromat każe wnioskować że jestem w lesie, zapach gnijących liści i plusk wody - że właśnie przejeżdżam przez jakiś podmokły teren. "Malowanek" na jezdni oczywiście nie ma - pozostaje obserwować połączenie warstw asfaltu na środku drogi. Od czasu do czasu oświetli drogę jakiś przejeżdżający samochód. Tylko że po minięciu go jest jeszcze ciemniej niż było...
Dojeżdżam wreszcie do Krysku i hopla w lewo na drogę 571. Tu już cywilizacja - namalowana oś jezdni, linie krawędziowe po bokach. Tylko że wciąż pada i wygląda na to że znowu zmoknę. Wiadomo że usiłowanie przeczekania deszczu nie ma sensu - tylko czy dam radę przejechać non-stop bite 60 kilometrów? Dopóki nie przemoknę to nie powinno być tragicznie...
Dojeżdżam do skrzyżowania z krajową "siódemką" w Przyborowicach. Swego czasu gdzieś czytałem że inteligentna czyli wzbudzana sygnalizacja świetlna zupełnie ignoruje rowerzystów, tzn. drogowe kamery ich nie widzą. Zobaczymy jak będzie tutaj. Podjeżdżam tak że w moim odczuciu kamera powinna mnie widzieć. Widzi! Pędzące samochody zatrzymują się a w poprzek przejeżdża z niekłamaną satysfakcją pojedyńczy rowerzysta. Coś pięknego!
To jednak jedyny piękny akcent. Spodnie i adidasy zaczynają przemiękać, ortalionowa kurtka trzyma się na razie dzielnie. Zaczynam czuć w "siedzisku" przejechane kilometry. Do tego droga obfituje w łagodne lecz długie podjazdy. Widzę że wyprawa będzie niezłą próbą wytrzymałości. Chyba jednak "na raz" nie dojadę. W Ruszkowie zjeżdżam pod wiatę przystanku PKS żeby się trochę rozprostować. 20.35. Zaczyna przemiękać lewy rękaw kurtki. Aby tylko nie przemarznąć. Ruszam dalej - w deszczu i pod wiatr. Lekki, ale jednostajny. Ciągnę spokojnym równym tempem żeby nie "spuchnąć". Późny wieczór, pusto, bezludnie. Wszyscy siedzą w domach. "Szyby niebieskie od telewizorów" - jak to śpiewała kiedyś Małgorzata Ostrowska. Nasielsk - pusty i dzwoniący deszczem w rynnach. Skręt w prawo. Legionowo - 26 km. Da radę czy nie?
Jednak nie. W Nunie zjeżdżam znów pod wiatę przystanku PKS bo zaczynam się trząść. Intuicja podpowiada mi żeby wypić resztę słodkiego napoju jaki mam ze sobą. Po kilkunastu minutach trzęsienie ustaje. No tak - długotrwały wysiłek nadmiernie obniżył poziom cukru. 22.45. Jeszcze 19 kilometrów. Ruszam dalej, bardziej już i tak nie zmoknę. To już nie tak znów daleko - jakieś półtorej godziny...
Jeszcze jeden dylemat - zjazd do mostu w Dębem. Puścić się z góry bez hamowania czy nie? Wywrotka przy prawie 40 km/godz. może mieć poważne skutki. Jednak czuję jakiś "trzeci oddech" i z maksymalnym skupieniem śmigam w dół. Wspaniały odpoczynek - dobry kilometr za darmo. Po "swojej" stronie Narwi czuję się coraz raźniej. Za niedługo dwa ronda, Łajski, Suwalna z tablicą "Legionowo". O 0.10 jestem przed blokiem. Teraz będzie już coraz cieplej...
Z Płońska przez Brody - Bogusławice - Wichorowo - Postróże do Krysku i następnie drogą 571 (Słotwin - Przyborowice Dolne - Przyborowice Górne - Karolinowo - Stara Wrona - Nowa Wrona - Dobra Wola - Borkowo - Mokrzyce Dworskie - Ruszkowo - Pieścirogi - Nasielsk) i drogą 632 (Nasielsk - Pniewo - Chrcynno - Chechnówka - Lorcin - Ludwinowo Dębskie - Dębe - Dębe-zapora - Poddębe - Łajski) do Legionowa (Suwalna - Cynkowa - Al. Legionów - Kard. Wyszyńskiego - Parkowa - Batorego - Jasnogórska - Grottgera - Krasińskiego - Królowej Jadwigi).
Mapa wyprawy
Nocka w pracy była na tyle lekka że wróciwszy do domu zacząłem się zastanawiać: iść spać czy nie iść? Oto jest pytanie... Jednak nie iść. A skoro nie iść - to jechać! Siedem stopni, deszczu brak, wiatru brak. Spakować tobołki - ojej, czemu to takie ciężkie? Łazienkowa waga osobowa wskazuje... 13 kilo. Ale wszystko potrzebne, nie umiem wybrać się na rower z przysłowiowymi "rękami w kieszeniach". 11.47 - wyjazd. Niedzielny bezruch na ulicach Legionowa. W ramach powrotu na rowerowe szlaki mam zamiar dojechać dziś do Płońska. Oczywiście dobrze znaną i ulubioną drogą 632.
Pierwszy krótki postój tradycyjnie przy skrzyżowaniu dróg 632 i 622. Z lotniska Aeroklubu Warszawskiego w Chrcynnie startuje właśnie motolotnia. Nie wiedzieć czemu kojarzy mi się z motocyklem. "Witia! Patrzaj tylko! Motór do góry w powietrze poszedł! Zidział? A?" Tak na ten widok mógłby zawołać na przykład Kazimierz Pawlak z "Samych swoich". Śmiejąc się w duchu z tego dość absurdalnego wywodu ruszam dalej.
Następny postój - połączony z posiłkiem - planuję w dobrze znanym miejscu czyli pod wiatą stojącą przy drodze do szkółki leśnej "Kuchary". Tylko że mi się pop... znaczy pokniutniały odległości - wiata jest dobry kawałek ZA Nowym Miastem nad Soną a nie PRZED nim. Nic nie szkodzi - najwyżej apetyt będzie ostrzejszy. Tylko czy wiata w tak zwanym międzyczasie nie została na przykład zdewastowana?
Skręt na Kuchary rozwiewa niepokój - solidna drewniana budowla z quasi-stołem zrobionym z połowy potężnego bierwiona stoi jak stała od zawsze:
Wokoło zapach wilgotnego lasu i cisza. To zaleta późnojesiennego rowerowania - prawdopodobieństwo spotkania wrzeszczącej hałastry jest znikomo małe. Rozkładam klamoty i szykuję obiad czyli błyskawiczną zupę pomidorową. Do leśnej ciszy dołącza szum spirytusowej maszynki, bulgotanie wrzącej zupy i para znad garnka:
Te wrażenia zupełnie rekompensują trud jazdy z solidnym bądź co bądź bagażem. Gorący posiłek w środku lasu to nie to samo co kanapeczka czy batonik. Potem jeszcze solidny kubek zbożowej kawy i klika wafli w czekoladzie:
No, teraz to mogę jechać choćby na biegun! Nie no, wystarczy do Płońska i z powrotem. Trzeba ruszać dalej, zmierzcha już a do wykonania planu daleko.
W Kołozębiu czuję na twarzy znajomy wilgotny powiew. Za czas jakiś w świetle przedniej lampki widzę przecinki nielicznych kropel. Mżawka! No tak - Marek na rower = będzie padało. Dobrze że Płońsk tuż tuż, nocne niebo coraz bardziej goreje pomarańczową łuną miejskich świateł.
Trud jazdy został wynagrodzony - zgodnie z przypuszczeniem płoński rynek w objęciach wieczoru okazał się równie piękny jak w letni dzień ubiegłego roku:
Wyciągam aparat i zaczynam sesję zdjęciową:Niestety deszcz rozpędza się i muszę przerwać fotografowanie. 17.35 - trzeba zacząć wracać do domu. Mam zamiar dojechać powiatowymi drogami do Krysku i stamtąd drogą 571 do Nasielska i dalej drogą 632 do Legionowa. A tu pada coraz bardziej. "Krysk - 10" głosi drogowskaz na skrzyżowaniu z krajową "dziesiątką". Jadę. W miejscowościach jako-tako świecą latarnie ale poza terenem zabudowanym kompletna ciemnica. Wzrok psu na budę, zostaje słuch i węch. Opony mlaszczą po mokrej nawierzchni, słyszę wszystkie mijane kałuże. Sosnowy aromat każe wnioskować że jestem w lesie, zapach gnijących liści i plusk wody - że właśnie przejeżdżam przez jakiś podmokły teren. "Malowanek" na jezdni oczywiście nie ma - pozostaje obserwować połączenie warstw asfaltu na środku drogi. Od czasu do czasu oświetli drogę jakiś przejeżdżający samochód. Tylko że po minięciu go jest jeszcze ciemniej niż było...
Dojeżdżam wreszcie do Krysku i hopla w lewo na drogę 571. Tu już cywilizacja - namalowana oś jezdni, linie krawędziowe po bokach. Tylko że wciąż pada i wygląda na to że znowu zmoknę. Wiadomo że usiłowanie przeczekania deszczu nie ma sensu - tylko czy dam radę przejechać non-stop bite 60 kilometrów? Dopóki nie przemoknę to nie powinno być tragicznie...
Dojeżdżam do skrzyżowania z krajową "siódemką" w Przyborowicach. Swego czasu gdzieś czytałem że inteligentna czyli wzbudzana sygnalizacja świetlna zupełnie ignoruje rowerzystów, tzn. drogowe kamery ich nie widzą. Zobaczymy jak będzie tutaj. Podjeżdżam tak że w moim odczuciu kamera powinna mnie widzieć. Widzi! Pędzące samochody zatrzymują się a w poprzek przejeżdża z niekłamaną satysfakcją pojedyńczy rowerzysta. Coś pięknego!
To jednak jedyny piękny akcent. Spodnie i adidasy zaczynają przemiękać, ortalionowa kurtka trzyma się na razie dzielnie. Zaczynam czuć w "siedzisku" przejechane kilometry. Do tego droga obfituje w łagodne lecz długie podjazdy. Widzę że wyprawa będzie niezłą próbą wytrzymałości. Chyba jednak "na raz" nie dojadę. W Ruszkowie zjeżdżam pod wiatę przystanku PKS żeby się trochę rozprostować. 20.35. Zaczyna przemiękać lewy rękaw kurtki. Aby tylko nie przemarznąć. Ruszam dalej - w deszczu i pod wiatr. Lekki, ale jednostajny. Ciągnę spokojnym równym tempem żeby nie "spuchnąć". Późny wieczór, pusto, bezludnie. Wszyscy siedzą w domach. "Szyby niebieskie od telewizorów" - jak to śpiewała kiedyś Małgorzata Ostrowska. Nasielsk - pusty i dzwoniący deszczem w rynnach. Skręt w prawo. Legionowo - 26 km. Da radę czy nie?
Jednak nie. W Nunie zjeżdżam znów pod wiatę przystanku PKS bo zaczynam się trząść. Intuicja podpowiada mi żeby wypić resztę słodkiego napoju jaki mam ze sobą. Po kilkunastu minutach trzęsienie ustaje. No tak - długotrwały wysiłek nadmiernie obniżył poziom cukru. 22.45. Jeszcze 19 kilometrów. Ruszam dalej, bardziej już i tak nie zmoknę. To już nie tak znów daleko - jakieś półtorej godziny...
Jeszcze jeden dylemat - zjazd do mostu w Dębem. Puścić się z góry bez hamowania czy nie? Wywrotka przy prawie 40 km/godz. może mieć poważne skutki. Jednak czuję jakiś "trzeci oddech" i z maksymalnym skupieniem śmigam w dół. Wspaniały odpoczynek - dobry kilometr za darmo. Po "swojej" stronie Narwi czuję się coraz raźniej. Za niedługo dwa ronda, Łajski, Suwalna z tablicą "Legionowo". O 0.10 jestem przed blokiem. Teraz będzie już coraz cieplej...
emzi
